Sahile vuran dalgaların seslerinde kaybolmuştu düşünceleri. Sessiz bir gürültü içinde dinlemeye çalışıyordu kendini. Herşeyin bir başlangıcı olmuştu elbet. Sert bir mizacı olmamıştı hiç; ama yine de bu kadar yumuşak olmak hoşuna gitmiyordu. Daha dik...

Epey zamandır yürüyordu genç adam. Tepenin başına geldiğinde, batmakta olan güneşin ağacın dalları arasından hala gözlerini alabildiğini farketti. Hala güçlüydü. Usulca oturdu patikanın sonundaki kayalığın üzerine. Hayatındaki pek çok şeyi de arkasında bıraktığı şu...

Şarabın son damlasına dikti gözünü. Dudaklarına değdirdiği kadehi iki avucunun arasında kırmamak için kendini zor tutuyordu. Anlamsızlığını yitiren saatlerin içinde kuşkuyla kayboluyor, kadranına kendini esir hissediyordu. Makyajı darmadağın, kendisi ilk defa bu kadar perişandı....

Ey İnsanoğlu! Nefes almaya başladığın andan itibaren kendi duvarlarını örmeni öğrettiler sana. Bildiklerine, şartlanmalarına, inançlarına, deneyimlerine göre tek tek önüne gelen her veriyi işledin kendi sisteminde. Doğru dedin, Yanlış dedin. İyi dedin, kötü dedin.....

Hasan, kardeşinin ölümünden bu yana kendini toparlayamamıştı. Hazırlıksız yakalanmak bir tarafa, çevresinden bu hastalığı neden sakladığını anlayamamıştı Ali’nin… Vedalaşmak için kimsenin vakti olmamıştı. Ali sessizce veda etmişti… Kızgındı ona, öyle ki; aslında kızgınlığını özlemini örtmek...